راه سبز امید
حزب یکی از لوازم اصلی توسعه و دمکراسی و سیاست ورزی است
و تعصب حزبی و تقدم منافع حزبی بر منافع ملی و دیکتاتوری فردی و پوپولیسم
و عدم شفافیت مالی هم از آفات اصلی تحزب است.
در کشوری که شعار اصلی اش حزب فقط حزب الله و مرگ بر ضد ولایت فقیه است
تحزب هم مثل انتخابات امری صوری و ظاهری و بی رونق و بی معنا و بیفایده و کم فایده است.
در چنین شرایطی حزب و تحزب بیشتر کاربرد حیدری نعمتی پیدا می کند تا سیاست ورزی حرفه ایی و مدرن.
در نظامی که رهبر همه سیاستهای کلی و جزئی نظام را تعریف
و اجرا و بر آن نظارت می کند
و دولت آلت دست و ابزار پیشبرد اوامر و رهنمودهای اوست
و انتخابات تحت نظارت استصوابی امری فرمایشی است
احزاب هم بیشتر نقشی فرمایشی و نمایشی و تزیینی دارند
و هیچگاه نقش واقعی مانند کشورهای پیشرفته و توسعه یافته ندارند
و نمی توانند داشته باشند.
اگر حزبی بخواهد به مسئولیتهای ملی و انسانی اش عمل کند
و پاک و اخلاق مدار و شفاف و ارمانگرا و مستقل و ملی و مردمی باشد
و وارد معامله و زد وبند و بده بستانهای سیاسی پشت پرده نشود
و در راستای منافع ملی و اهداف حزبی اعلام شده اش عمل کند
مانند احزاب مجاهدین انقلاب و مشارکت و نهضت ازادی و ملی مذهبی منحل
و با محدودیت و ممنوعیت فعالیت مواجه می شود
و رهبرانش به زندان می افتند.
و تنها در صورتی اجازه بقا و توسعه به آن داده می شود
که خنثی و منفعل و ریاکار و فرصت طلب باشد
و در چارچوب سیاستهای کلی نظام عمل کند و از آن خارج نشود.
علیرغم علم به همه مسائل و مشکلات موجود فرا راه فعالیت حزبی
معتقد به فعالیت حزبی و داوطلب همکاری با همه احزاب اصلاح طلب و مترقی و ازادیخواه و مستقل ایرانی هستم.
نگام ، ناگفته های ایران ما