✍️فرهاد قنبری
جریان اصلاحات در انتخابات پیش رو چند رویکرد را می تواند اتخاذ نماید:
۱- اصلاح طلبان فکر کسب قدرت و رسیدن به ریاست جمهوری را از سر بیرون کنند. این جریان به مانند سالهای پس از انتخابات ریاست جمهوری هشتاد و چهار، به دامن تنها اندوخته خود که سرمایه اجتماعی است بازگردد و با جدا کردن مسیر خود از جریان کارگزاران و روحانی، با نقد مدوام قدرت سعی در بازیابی این سرمایه از دست رفته داشته و وجه مردمی خود را بازیابد. (مسئله ای که بسیار سخت و حتی غیرممکن به نظر می رسد)
۲- اصلاح طلبان با یک کاندیدای شناخته شده که هنوز مقبولیت نسبی میان مردم دارد به میدان بیایند در و در صورت عدم تایید صلاحیت او از سوی شورای نگهبان از معرفی و حمایت از هر کاندیدایی دیگری خودداری نمایند.
۳- راه دیگر پیش روی اصلاح طلبان مسیری است که سال نود و دو در پیش گرفتند. اصلاح طلبان پس از رد صلاحیت کاندیدای اصلی خود (هاشمی رفسنجانی) تصمیم گرفتند که به هر شکلی شده در عرصه انتخابات حضور داشته باشند و با تمام قدرت پشت سر آقای روحانی که هیچگاه ادعای اصلاح طلبی نداشت قرار گرفتند. اصلاح طلبان در این دوره نیز می توانند پشت سر کاندیدایی از جنس روحانی (مثلا علی لاریجانی) قرار بگیرند و تمام توان خود را صرف حمایت از ایشان نمایند.
۴- راه دیگر پیش روی اصلاح طلبان این است که از چهره های متعددی وابسته به جناح سیاسی خود که امکان تایید صلاحیت آنها وجود دارد، بخواهند برای ثبت نام در انتخابات راهی وزارت کشور شوند. آنها در این صورت می توانند تمام تلاش خود را معطوف نمایند تا یکی از کاندیداهای خود را با یکی از کاندیداهای متعدد جناح رقیب، راهی مرحله دوم نمایند تا شاید از این طریق با ایجاد فضای دو قطبی در دور دوم برخی از تحریمی ها و حامیان کاندیداهای دیگر را ترغیب به حمایت از کاندیدای مورد حمایت خود نموده و از این طریق موفق به کسب دوباره اکثریت آراء شوند.
۵- راه دیگر پیش روی اصلاح طلبان هم سکوت و انفعال در قبال انتخابات است تا بخشی از نیروهای این جریان (مانند آقای خاتمی و مومنان به راه او) به صورت تصمیم فردی در انتخابات شرکت کنند و با رای به اصولگریان معتدل، تلاش نمایند تا مانع از روی کار آمدن فردی با ویژگی های احمدی نژاد شوند.