رامین احمدی
مجاهدین خلق تفاوت فاحشی با بسیاری از گروه های سیاسی معتقد به مبارزه مسلحانه در بقیه دنیا ندارد.
در این گروه ها دمکراسی درون سازمانی نیست.
همیشه تاریخچه خونینی از تصفیه ها و انشعابهای درونی وجود دارد.
اغلب آنگاه که به حاشیه و انزوا کشیده می شوند مجبور به دادن امتیاز به دولت های رقیب حکومت خود و یا کارتل های مواد مخدر می شوند.
بزرگترین امکان رشد آنها هنگامی است که با دیکتاتورهای نظامی در کشور های نیمه صنعتی و فقیر مبارزه می کنند.
در دمکراسی ها اغلب تبدیل به گروهها و احزاب سیاسی چپ می شوند و با مرور زمان رنگ می بازند.
در ایران چه مجاهدین و چه سازمانهای مسلح کمونیستی هرگز امکان رسیدن به حکومت را ندارند
حتی از سوی بسیاری از گروههای سیاسی چپ چندان جدی گرفته نمی شوند.
اما همیشه برای حاکمان اسلامی مفید بوده اند.
رژیم مردم را از احتمال به قدرت رسیدن آنها می ترساند تا جنبش وسیع نارضایتی و بی خشونت ایران را مهار کند.
امروز هم به طبقه متوسطی که مقهور و اسیر پروپاگاندای حاکمان اسلامی است باید دوباره شعار مردم به جان آمده اما هوشیار ایران را یاد آوری کرد.
دشمن شما همانجا بالای سرتان است.
بیخود به آسیابهای بادی دور از ایران حمله نکنید!
نگام ؛ ناگفته های ایران ما