✍️ حبیب رمضانخانی
با ورود به سال ۱۴۰۰، تنها چهار سال با سند چشم انداز ۱۴۰۴ فاصله داریم! در این چشمانداز قرار است؛ ایران کشوری توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه با هویت اسلامی و انقلابی بوده و الهامبخش در جهان اسلام، با تعامل سازنده و موثر در روابط بینالملل بدرخشد.
با شرایط فعلی و چشم انداز پیش رو در چهار سال باقی مانده، این سند همان اندازه دست یافتنی هست که دسترسی به الگوی ژاپن اسلامی محقق شد!
امروز که آن سال ها را بر می رسیم، آنچه مشهود هست، نه تحقق اهداف پیش بینی شده، بلکه پایین آوردن انتظارات و عقب گرد در الگوهای مدنظر مسئولین ما رخ داده است. زمانی می خواستیم ژاپن اسلامی باشیم و آن کشور الگوی ما بود! وقتی پیشتر رفتیم و با این ساختار و مدیریت قیاس کردیم، متوجه شدیم توقع ما زیاد بوده و باید انتظار خود از الگوهایمان را واقعی کنیم. پس به کره جنوبی بسنده کردیم. ولی آن هم شدنی نبود. به مالزی، امارات و ترکیه رضایت دادیم! برای رسیدن به آن ها، دهه نود را درنوردیدیم، ولی با عقب گردی همه جانبه که نصیبمان شد، متوجه شدیم با این وضعیت رسیدن به این کشورها هم امر محالی است. پس با ورود به سال ۱۴۰۰ الگوسازی خود را به روز کرده و حالا به نسخه بنگلادش رسیده ایم!
تغییر چهره اقتصادی و افزایش چشمگیر تولید ناخالص داخلی بنگلادش در دهه اخیر، حالا نقل محافل ما شده و با تعریف و تمجید آن، ضمن مقایسه با وضعیت خود و امکاناتمان، آنچه سهم ما شده، حسرت و افسوس بوده است و ناامیدی از چشم انداز تیره پیش رو!
در شرایطی که در صدا و سیما و تریبون های در دسترس مسئولین، مردم مرتب به پایین آوردن توقعات و انتظارات امر و از لنگ پوشی و اشکنه خوری تا کنار گذاشتن گوشت و میوه از سبد مصرفی خود توصیه می شوند، بد نیست بدانیم مسئولین ما نیز هم راستا با مردم، توقعات خود را پایین آورده و در یک فقره از الگوی ژاپن شدن به حسرت اقتصاد بنگلادش مردم را رسانده اند!
مسئولین محترم! حالا که مردم به اجبار پای طرح ها و برنامه های دست نیافتنی شما نشسته و با تنزل انتظارت به آن عادت کرده اند، آیا شایسته نیست برای یکبار هم شده تکلیف مردم و کشور را روشن کرده و بگویید ته این مسیر و خط به کدام الگو و برنامه مدنظر شما ختم خواهد شد؟
مسلما هر هموطنی امروز بیشتر از حسرت و افسوس از دست رفتن اینهمه فرصت و قابلیت، ترس آینده پیش رو دارد! ترس اینکه با این عقب گرد، نهایت بعد از سه دهه، از تبدیل شدن به ژاپن، به الگوی همسایه غربی آن کشور، کره شمالی برسیم! مخصوصا وقتی مطلع باشیم که اقلیتی علنا آن را مدنظر قرار داده و برای بقا و امتداد قدرت و منافعشان از آن استقبال می کنند!