نگام ، سرویس گفتگو _ بعد از رفع تحریمها یکی از تلاشهای دولت ایران جذب گردشگران خارجی به کشور است. توریستهایی که هر چند ایران تمام مسافران ورودی به کشور را در زمره آنها محسوب می کند اما باز هم در سی و هشت سال گذشته تعدادشان به اندک ترین حد ممکن رسیده و از این لحاظ ایران را عقب تر از همسایگانش چون امارات متحده عربی و ترکیه و حتی همسایه های شمالی آذربایجان و ارمنستان قرار داده. بیشتر ایرانیان دلیل این پسرفت را اجرای شدید قوانین مذهبی در کشور و همچنین درگیری های سیاسی جمهوری اسلامی با جهان غرب می دانند. در نقطه مقابل اما ایران به یکی از بزرگترین فرستندگان گردشگر به کشورهای دیگر تبدیل شده و سالانه میلیونها ایرانی از نقاط مختلف دنیا و خصوصأ معدود کشورهایی که از اتباع ایرانی ویزا نمی خواهند بازدید می کنند.
همین چندی پیش مسابقات جهانی المپیک ریو در شهر ریودوژانیرو برزیل برگزار شد. نقطه ای جغرافیایی که برای بسیاری از ساکنان کره زمین، دوردست محسوب می شود. اما این دوره از مسابقات حدود نیم میلیون بازدید کننده از سراسر جهان داشت. پانصد هزار نفری که می توانستند در خانه های خود نشسته و به راحتی از طریق گیرنده های تلویزیونی همه اتفاقات ریو را از افتتاحیه تا اختتامیه تماشا کنند. راستی وقتی تکنولوژی امکان می دهد که در هر زمان در هر مکان باشیم، میل به گردشگری کاهش پیدا می کند؟
وبسایت خبری نگام این پرسش را با “منصوره فراهانی” کارشناس ارشد گردشگری در میان گذاشته و همچنین در حوزه ایران به چگونگی امکان جذب توریست از طریق رنگ و لعاب و تغییرات روبنایی و بهره گیری از فرهنگ محلی با وجود حفظ ممنوعیتهای اجتماعی پرداخته و در نهایت اینکه توریستها اغلب چه کسانی هستند؟ و آیا دمکراسی برای آنها اهمیتی دارد؟ پاسخ این سوالات و بیشتر را در ادامه تماشا می کنید.