نگام ، سیاسی _ پس از پیروزی بزرگ روحانی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر، تحدیدها و فشارها علیه او روندی تأملبرانگیز یافته است. واکنشهای منفی معناداری که چندان دور از انتظار نیست. یک وجه بسیارمهم رخدادهای اخیر به تداوم انتقادهای صریح و طعنهای رهبر جمهوری اسلامی مربوط است.
شخص اول نظام که در روند تبلیغات انتخاباتی به تصریح و تلویح پشت ابراهیم رئیسی قرار گرفت، نه تنها ناخشنودی خود را از ناکامی رئیسی مشهود کرده، بلکه در سطحی فراتر کوشیده است در همین ابتدای راه دولت دوم روحانی، وی را محدود و در صورت امکان با شکست مواجه کند.
آیتالله خامنهای با طرح موضوع مهم «سند فرهنگی ۲۰۳۰ یونسکو» در جریان تبلیغات انتخاباتی، بهشکلی آشکار علیه روحانی فعال شد. اهمیت طرح این موضوع چنان بود که روحانی پس از پیروزی در انتخابات تصریح کرد که از «دروغ»گویی و «سوءاستفاده» از این سند، نخواهد گذشت.
رهبر جمهوری اسلامی اما حتی در جریان رقابت نامزدهای انتخابات، و در برابر منتقدان «چالش» با آمریکا، به جریان پیگیر «سازش» تعریض زد؛ نقدی که بهوضوح متوجه روحانی بود.
پرونده انتخابات با پیروزی روحانی بسته شد؛ اما کار رهبر جمهوری اسلامی با رئیس جمهور منتخب تازه شروع شده است.