پایگاه خبری / تحلیلی نگام _ آن زمانی که شرایط کشور در مقابل ویروس کرونا هنوز بحرانی نشده بود و دلسوزان مردم نسبت به سخت گیری بیشتر در مبارزه با کرونا اصرار داشتند کیهان و اصولگرایان شرایط را عادی میدانستند ، اما حالا که کار از کار گذشته…
محمد ارسلانی
عبدالرضا عزیزی، رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس که در جلسه علنی امروز مجلس پشت تریبون رفته بود با تاکید براینکه خود من یک پزشک هستم، گفت: نمی توانیم شل کن سفت کن داشته باشیم، باید رفتاری که در ووهان شد در ایران هم بشود تا زنجیره شیوع کرونا قطع شود.
وی گفت: چین در ووهان پلیسی عمل نکرد بلکه نظامی عمل کرد، نگذاشت مردم بیرون بیایند و آذوقه را به درب منازل برد. باید در ایران هم معیشت کارگران و مردم تامین شود بعد بگوییم بیرون نیایید. نمی شود گفت بیرون نیایید و بعد به معیشت هم توجه نکرد.
این نماینده مجلس گفت: اگر نظامی عمل کنیم صددرصد مردم بیرون نخواهند آمد. در سیزده به در پلیسی عمل شد و موفق بودیم اگر نظامی عمل کنیم می توانیم زنجیره شیوع را قطع کنیم.
عزیزی گفت: این وضعیت فعلی استرس ایجاد خواهد کرد، هر روز ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ نفر به مبتلایان به کرونا اضافه می شود. با روش فعلی این ویروس تبدیل به وضعیت مزمنی خواهد شد که اشتغال، تولید کارخانه ها و … را دچار آسیب خواهد کرد.اگر می خواهیم این زنجیره را قطع کنیم باید قوای سه گانه کنار هم به یک فکر مشترک برسند و جلوی این آسیب ها گرفته شود. خرج و مخارج زندگی مردم را برای یک ماه تامین کنیم. حتما پیشگیری مقدم بر درمان است.
کیهان نوشت:در این شرایط چه باید کرد؟ آیا صرفا در خانه ماندن و از ماسک و دستکش استفاده کردن و دستها را 20 ثانیه شستن جواب میدهد؟ زندگی مردم چه میشود؟ مگر نه اینکه زندگی خرج دارد؟ آیا کاری که دکتر روحانی کرد و چراغ سبز شروع کسب و کارها را با کمی محدودیت و پروتکل روشن کرد، کار درستی بود؟ اینکه «ستاد ملی مقابله با کرونا» از مردم صرفا بخواهد، مراعات کنند، کافی است یا نه، باید مثل چین از اهرم زور نیز استفاده کنیم؟
گفته میشود چین و کره جنوبی و البته آلمان در کنترل نسبی (نه کامل) این ویروس موفق عمل کردهاند. چین در کنار بسیج تمام ظرفیتهای عظیم این کشور قدرتمند، از اهرم «زور» نیز بهره برده و تصاویری که از این کشور منتشر میشود، نشان میدهد، در رسیدن به هدف خود تا حد قابل قبولی موفق بوده است. درباره کره جنوبی نیز گفته میشود، دلیل موفقیت نسبی این کشور، «فرهنگ اطاعتپذیری» آنها از حاکمیت است.
به زبان سادهتر، کرهایها که شروع افتضاحی داشتند با گوش کردن به توصیههای مسئولینشان، و صد البته برخی تواناییهایی که در حوزه هوش مصنوعی دارند، توانستند خیلی زود دست و پای خود را جمع کرده و نتایج نسبتا خوبی بگیرند. گویا آلمان، این کشور صنعتی نیز کمترین تلفات را در میان تمام کشورهای درگیر داشته است. اگر کره جنوبی امروز نان فرهنگ و تخصص خود را میخورد، میتوان گفت آلمان نیز در این شرایط، نان نظم و صنعت پزشکی و تخصصش را میخورد.
در یک جمعبندی میتوان این نتیجه را گرفت که، کشورها بسته به تخصص، امکانات و «ظرفیت»های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی که دارند، به جنگ این ویروس رفته و بعضا حتی از اهرم زور و خشونت نیز استفاده میکنند.
شاید بزرگترین «ظرفیت» موجود در ایران، که هیچ کشوری مثل آن را ندارد، «مردم» باشد. ما مردمان کمنظیری داریم. هزاران بسیجی، طلبه و داوطلب مردمی، مشغول خدماترسانی به مردمند. یکی در پمپ بنزینها ایستاده و به خودروهای مردم، بنزین میزند، تا مبادا راننده آلوده شود، دیگری آستینها را بالا زده، با شناسایی اقشار ضعیف جامعه، و کسانی که کار و کاسبی شان کساد شده، خرج آنها را به گردن گرفته، برخی طلبهها نیز در بیمارستانها، از بیماران پرستاری میکنند و حتی در حد شستن سرویسهای بهداشتی هم که شده، مشغول خدمت رسانیاند.
پزشک و پرستارمان هم میگوید «این شیفت، فقط به عشق حاج قاسم». در دنیایی که خیلیها بر سر دستمال توالت، مشغول ضرب و شتم یکدیگرند، و مدعیان تمدنش، مشغول ماسک دزدی، مشاهده چنین صحنه هایی، تفاوت ما و آنها را به خوبی نمایش میدهد. این ظرفیت عظیم و کم نظیر را نباید دستکم گرفت. این دارایی علاوهبر کمک به مهار این بلا، باعث ایجاد همدلی و تشویق دیگران به انجام آن خواهد شد. ضمن تبلیغ این فرهنگ، کمک کنیم، این جهاد بزرگ، سراسری و همهگیر شود.
شاید یکی از سختترین آزمونهایی که همه کشورها با آن دست بهگریبانند، انتخاب بین «نان» و «جان» مردم است. اگر کشور را تعطیل کنند، معیشت به خطر میافتد و اگر تعطیل نکنند، جان آنها. انتخاب بین این دو گزینه سخت هست اما چون چارهای نیست، قطعا پاسخ ما، گزینه دوم است و در این بین هیچ حد وسطی نیز وجود ندارد. یعنی نمیشود هم مردم در سراسر شهرها در رفت و آمد باشند و هم، با این ویروس که بزرگترین خاصیتش، سرعت بالای انتقال است، مقابله کرد. در چنین حالتی، شاید بخشی از مشکلات اقتصادی مردم موقتا حل شود اما، چون احتمال کنترل ویروس، کم میشود، این زندگی برزخی، ادامه دار خواهد شد.
بهترین راهحل این است که اول، زنجیره این ویروس قطع شود، بعد با خیال راحت تلاش برای جبران آنچه از دست رفته آغاز گردد. بله، قطعا این گزینه خسارت زاست اما چه خسارتی بالاتر از به خطر افتادن جان مردم است؟! این را هم به یاد داشته باشید که، گزینه «اول قطع زنجیره بعد شروع کسب و کار» در خود، مهار ویروس را دارد اما، پیش بردن هر دو گزینه معلوم نیست ما را به کجا خواهد برد. در این بین، میتوان با اقدامات مسئولین و آن فرهنگ زیبای ایرانی-اسلامی، خسارتها را کاهش داد.
با این توضیحات میتوانیم پاسخ یکی دیگر از سؤال هایمان را پیدا کنیم. رئیسجمهور محترم شاید بهتر بود، آن چراغ سبز را نشان نمیداد!
در هر کشوری افرادی هستند که ساز مخالف بزنند. مثلا آن 20 درصدی که رعایت نکرده و در ایام عید به سفر رفتند، جزو همین افراد هستند. این عده بنا به دلایلی یا خطر را جدی نگرفتهاند، یا مجبور به سفر بودهاند. با دسته دوم کاری نداریم اما دیدیم دسته اول را نمیتوان با نصیحت کنترل کرد!