✍️محمد منصورنژاد
الف)در این چند دهه اخیر، هر وقت می خواستیم در فداکاری، از بهترین فرزندان ایران مثالی بزنیم، بدرستی به یاد رزمندگان عصر دفاع مقدسی می افتادیم که داوطلبانه و ایثارگرانه برای مرز و بوم و مردم و دین شان از جان هم حتی دریغ نمی کردند. اما به نظرم در جریان «کرونایی» کشور افرادی پیدا شدند که مرز و خطِ فداکاری در کشور را از دو جهت جابحا کرده، جلو برده و ارتقا بخشیدند. اینان، عوامل درمانی، بهداشتی و امدادی کشورند (از پزشکان و پرستاران گرفته تا….) که در ابعادی نسبت به خط شکنان جبهه ها هم گمنامتر و هم قابل تقدیرترند:
1) اینان این ایام تا زنده و سلامت در خدمت اند، هم در محیط کاری باید لباس و امکانات خاص و خسته کننده داشته و محدودیت در ارتباطات را ساعت ها در شبانه روز رعایت نمایند و هم وقتی به منزل باز می گردند هم حتی باید به بستگان درجه اول خیلی نزدیک نشوند و بیشتر تنها و با ارتباطات محدود بمانند! حال آنکه رزمندگان از وقتی که اعزام می شدند مورد اعزاز و اکرام همگان بودند و وقتی به مرخصی می آمدند مورد پذیرایی و پذیرش عاطفی همشهریان و بستگان بودند؛
2) اینان اگر هم در مسیر خدمت به شهادت برسند، بسیار غریبانه و گمنامانه تدفین و تکفین می شوند و… برخلاف شهدای جریان دفاع مقدس که تشییع جنازه های پر شکوه برایشان به پا می شد و….
?ب)کاش حماسه این خط شکنان از سوی صاحبان بیان و بنان و اهالی رسانه خوب و درست، تقریر و تحریر شود تا قدرشان در این وضعیت و نیز تاریخ ایران همواره شناخته شده بماند. به نظرم ارزش کار اینان زمانی دوچندان رخ می نماید، که تعداد بسیار اندکی «جاهلان متنسک» (کم خِردِ لجوج) در این سامان، با ضریح بوسی و یا شکستن درب حرم امامان و امامزادگان، (در زمان ضرورت پرهیز از تجمع و حفظ بهداشت)، زحمات این فداکاران گمنام را به باد فنا می دهند! البته اکثریت مردم ایران به وضوح، قدرشناس اینانند.
ج)در سال های اخیر به مناسبت های مختلف از من پرسیده شد که آیا اگر ایران و ایرانی، در شرایط کنونی در خطر بیفتد، به نسل موجود برای دفاع می توان مثل عصر جنگ، دل بست و امیدی داشت؟ در همه موارد پاسخم این بود که اگر این نسل در فداکاری بهتر از آن نسل نباشند، دست کم در حد همانان می ایستند. امروزه همه با چشمانمان فداکاری های شگرف به ویژه نسل جدید را می بینیم و شگفت زده تحسینشان می کنیم.