سید نادر آموزگار
دیروز مطلبی از یکی از دوستان خواندم
که بسیار نگران آینده کشور
و تمایلات افراطی و تند برخی کنشگران بودند
و برای تقویت جبهه اصلاح طلبی، میانه روی و اعتدال
پیشنهاد گرد همایی های دوستانه و خانوادگی و غیره را مطرح کرده بودند.
خیلی از ما که امروز به خط مشی قهر کامل علیه نظام
و انتخابات مضحک و فرمایشی آن
و اصلاح طلبی شب انتخاباتی
در حد و سطح لیست دادن رسیده ایم
مثل مخلص حد اقل سه دهه با شور و هیجان حامی نهضت اصلاح طلبی بوده ایم.
از این بالاتر، همه ما مضار انقلاب و نامشخص بودن نتایج آن
کا اغلب هم نامطلوب و جبران ناپذیر است
را هم به خوبی می دانیم و هم طبعا نه خواستار آنیم و نه هوادارش.
اما با توجه به تن ندادن نظام
به کوچکترین حد از اصلاحات
مثل اجازه حضور زنان در ورزشگاه ها
یا بازگشت هنرمندان به وطن
یا پخش ربنای شجریان، یا لغو قانون حجاب اجباری
و ده ها مورد ریز و درشت مشابه
آیا اصلاحاتی مثل لغو نظارت استصوابی و شکستن حصر
و مذاکره با آمریکا و از این قبیل ممکن است؟
از این ها گذشته، آیا تن دادن به حاکمیت این نظام
و دل خوشی به اصلاحات و میانه روی
و انتخابات برای یکی دو دهه دیگر منجر
به نابودی کامل تمامی ثروت ها و امکانات
و تتمه اخلاقیات حسنه ملت نخواهد شد.
و بالاتر از همه، آیا اگر
خود ملت سکان مقدرات خویش را به زودی در دست نگیرد
امکان و احتمال کودتای نظامی
یا مداخله خارجی برای تعیین تکلیف برای ایران و ایرانی نمی رود؟
نگام ، ناگفته های ایران ما