سهراب سهیلی
بسیاری از حکومت هایی که در بحران هستند
بهترین راهکار برای خاموش کردن شورش های محتمل را خشونت می دانند.
آنها در چنین وضعیتی بسیاری از مشکلات را
که اتفاقا از نحوه سیاست گذاری خودشان است را به گردن دیگران می اندازند
و به نوعی خود را بی تقصیر جلوه می دهند.
و چون مفروض آنها این است که مقصر اصلی وضعیت کنونی آنها نیستند
برای موجه جلوه دادن خود به اعدام و یا به زندان افکندن مقصران می پردازند.
قوه قضائیه ما نیز متاسفانه به جای آنکه در چنین وضعیتی امید و شادابی را در جامعه زنده کند
با اعدام فعالان محیط زیست و یا فعالان اقتصادی
که علل دست چندمی وضعیت کنونی هستند
اولا خود را عادل جلوه می دهد
و ثانیا با چنین رویکردی ترس را در مردم ایجاد می کند
که مراقب باشید مفسد فی الارض شناخته نشوید.
این وضعیت البته همیشه جواب نمی دهد
گاهی وقت ها اتفاقا نتیجه بر عکس می دهد؛
انقلاب ها زمانی به اوج خود می رسند
که حکومت ها بیشترین خشونت را نشان می دهند
اما با این وجود مردم ابایی از مرگ ندارند.
درست در این زمان است که حکومت ها سرنگون می شوند.
حاکمیت نیز باید هوشیار باشد
که اولین چیزی که بقای یک حکومت را تضمین می کند
امید و شادابی است.
اگر این دو خصیصه از مردم زدوده شود
که متاسفانه زوده شده است،
دیگر شاید دیر باشد برای جبران
نگام ، ناگفته های ایران ما