پایگاه خبری / تحلیلی نگام _ حیدر غیایی از معماران خوش تیپ، خوش خط ، سختگیر و پیشگام ایرانی است که در سال 1301 در تهران به دنیا آمد و در 63 سالگی یعنی در سال 1364 در شهر آنتیب فرانسه چشم از جهان فروبست.
او فارغ التحصیل معماری دانشگاه تهران و مدرسه هنرهای زیبای پاریس معروف به بوزار بود که ورود به آن کار آسانی نیست.
غیایی با ماريت غيایي که اصلا بلژیکی بود ازدواج کرد و پس از فارغالتحصیلی به ایران بازگشت که ماحصل آن سه فرزند به نامهاي فرهاد، پرويز و مهدي بود. او در سال ۱۹۴۷ میلادی از دانشگاه تهران در رشته معماری فارغالتحصیل شد و در سال ۱۹۵۲ گواهی (DPLG) خود را از مدرسه هنرهای زیبای پاریس (بوزار) دریافت کرد و در همین سال برنده جایزه “Prix de Vienne” شد.
غیایی در سال ۱۹۵۳ دفتر معماری خود را در تهران تاسیس کرد و در خلال این سالها پروژههای خصوصی فراوانی را به انجام رساند که منجر به انتخاب او برای طراحی ساختمان مجلس سنای ایران شد.
همچنین او به عنوان استاد در دانشگاه تهران به تدریس معماری پرداخت (آتلیه غیایی) و چندین نسل از معماران را آموزش داد. در نهایت نیز به عنوان معمار سلطنتی و مشاور معماری شاه ایران برگزیده شد.
از آثار او می توان به طراحی و ساخت مجلس سنا (که پس از مدتی مجلس شورای اسلامی و در حال حاضر مجلس خبرگان است) با همکاری محسن فروغی در سالهای بین 1332 تا 1337، سینما مولنروژ در سال 1335، سینما رادیوسیتی در سال 1337، هتل والدورف (هویزه در خیابان طالقانی تهران)، هتل هیلتون (استقلال تهران)، ساختمان بانک رهنی ، بیمارستان ارتش در لویزان، ایستگاه قطار مشهد و تبریز اشاره کرد.
او پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، ابتدا به فرانسه مهاجرت کرد و چند سال بعد دفتر معماری جدیدش را به همراه فرزندان خود در شهر سانفرانسیسکو برپا کرد.
حیدر غیایی پروژه های معماری زیادی در ایران برعهده داشت اما از آنجا که همکاران زیادی از سراسر دنیا داشت و با معماران بنام خارجی کار می کرد، تصمیم گرفت تا ساختمانی را برای اقامت موقت مهمانانش بسازد.
او که در فرانسه تحصیل کرده بود، آن را «رزیدانس» نامید به معنای اقامتگاه موقت نامید که بعدها به هتل کارلتون نیز معروف شد. اطلاعات موثقی از اینکه چه زمانی هتل کارلتون نامیده شد، وجود ندارد.
در آغاز دهه چهل خورشیدی غیایی ملکی پنج طبقه در خیابان ثریا (سمیه کنونی) به قیمت 99 هزار و 500 تومان خرید که حدود یک هزار و 500 مترمربع وسعت داشت و متعلق به شخصی به نام حسین حسنی بود و روی آن چهار طبقه دیگر ساخت و با توجه به اینکه به هنر خوشنویسی علاقه فراوان داشت و خوشنویس خوبی بود، در نما و طراحی داخلی از نمادهای خط استفاده کرد.
ساخت این هتل در 1344 به پایان رسید به خاطر نزدیکی به سفارتخانه های اطراف آن تا دوران انقلاب اقامتگاه مهمانان سفارتخانه ها و همینطور دیپلمات ها و معماران مهمان غیایی بود که از آن بین می توان به والتر گروپیوس آلمانی و بنیانگذار مکتب باهاوس اشاره کرد.
این هتل یک واحد تجاری در طبقه همکف داشت که به پیشنهاد ماریت غیایی همسر بلژیکی اش ساخته شد و گویا جواهرفروشی بود. همینطور پرده های مخمل سرمه ای زردوزی شده، کف پارکت، استخر، سیستم شوتینگ زباله و اتاقهایی که اغلب حالت سوئیت داشتند از لوکس بودن این ساختمان خبر می دادند.
پس از انقلاب به دلیل نزدیکی غیایی به دربار این ملک نیز به نفع بنیاد مستضعفان مصادره شد.
در سال 1394 نخستین آگهی مزایده آن با قیمت پایه حدود 18 میلیارد تومان منتشر شد و ملک سرانجام در سال 96 به مالک هتل تارای مشهد فروخته شد با این تصور که می تواند ساختمان دوباره به یک هتل تبدیل شود اما به تازگی آگهی فروش ملک منتشر شده، شاید کسادی گردشگری در این دوران سبب شده مالک از تبدیل دوباره این ساختمان به هتل خودداری کند.
هرچه هست با توجه به وسعت ملک و همینطور اینکه در فهرست آثار ملی کشور به ثبت نرسیده امکان تخریب آن وجود دارد.
یکی از دوستان و همکاران نزدیکش درباره او گفته است که شیوه مهندس غیائی در مسائل زندگی شخصی مثالزدنی است، شیکپوش، خوشخط، اهل موسیقی و شعر و ادبیات، خوش قریحه در انتخاب و سبک زندگی و اقتصاد و استاد و پدری سخت گیر بود.
او دارای سه فرزند پسر بود که هم اکنون هر سه جزء معماران موفق در خارج کشور هستند. پیشگام معماری نوین ایران در ۱۵ شهریور سال ۱۳۶۴ در ویلای خانوادگی خود در آنتیب در جنوب فرانسه درگذشت.