مهدی مهدوی آزاد
پانزده سال پس از آغاز بحران اتمی ایران و حدود سه سال پس از امضای برجام، با خروج آمریکا از این توافق ایران دوباره به نقطه صفر بازگشته، رهبر ایران هم در جایی قرار گرفته که تابستان ۱۳۹۲ در آن قرار داشت.
در تابستان ۱۳۹۲ یعنی زمان آغاز مذاکرات برجام؛ ترجیع بند تمام سخنرانی های رهبری این بود که او به طرف مذاکره یعنی آمریکا “بی اعتماد” است.
با روشن شدن سیاست فعلی یعنی ادامه برجام به اتکای اروپا، رهبر ایران بار دیگر ساز “بی اعتمادی” البته این بار به اروپا را کوک کرده است.
درست مثل سال ۱۳۹۲، آقای خامنه ای از “مسئولان نظام” می خواهد که مقابل زورگویی ایستادگی و از “عزّت و اقتدار این ملّت عزیز” دفاع کنند.
دقیقاً مثل سال ۹۲ از دولت و مسئولان وزارت خارجه خواسته است که از طرف مقابل “تضمین” بگیرند.
عیناً مثل آن سال تاکید می کند که امید چندانی به توافق نهایی ندارد و چنین توافقی را “بسیار بعید” می داند.
دقیقاً مثل همان سال تاکید دارد که مشکلات میان ایران و غرب با “انعطاف یا عقب نشینی” حل نمی شود.
و نهایتاً درست مثل آن سال می کوشد با یک بازی چند وجهی، هم زمینه مذاکرات را فراهم کند و هم خود را فرادست مذاکرات، در جایگاه یک مدعی همیشه حق به جانب بنشاند.
نگام ، ناگفته های ایران ما