صانعی با همهی قصورها و تقصیرهایش در ابتدای انقلاب آخرینهای عمرش را درست انتخاب کرد
و در دورانی که بسیاری از عالمان دین، بر خلاف وظیفه ایمانی و اخلاقیشان چشم بر ظلم و بیداد بستند عافیتطلبی پیشه نکرد
و کنار مطالبات مردم ایستاد و از حقوق آنها در مقابل ظلم و زوری که نقاب دین بر چهره داشت دفاع کرد
و همین ارزش کارش را دوچندان نمود
چرا که با لباس مرجعیت نقاب تقدس از چهره بیدادگران برمیداشت
و افسوس که چه انگشت شمارند مراجع اینچنینی در این تیره روزگاران…
هرچند عمله استبداد نیز هر چه توانستند کردند؛
از صحنهآراییها علیه مرجعیت مستقل ایشان
تا حمله ددمنشانه به دفتر و منزلش
که لکه ننگی است که از دامن مرتکبانش پاک نخواهد شد.
روحش شاد…