پایگاه خبری / تحلیلی نگام – او را از «باسوادترین» نویسندگان دینی دانستهاند؛ محمدرضا حکیمی متولد ۱۳۱۴ در مشهد بود و از ۱۲ سالگی به مدت ۲۰ سال در حوزه علمیه مشهد درس خوانده بود.
به لباس روحانیت درنیامد، منبر نرفت و به نوشتن پرداخت. «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها» از جمله آثار او هستند.
حکیمی رواجدهنده اصطلاح «مکتب تفکیک» است، مکتب تأکیدکننده بر جدایی دین و فلسفه و عرفان.
او تبار این مکتب را تنظیم کرد و میان آن با مکتب اخباری که تنها بر حدیث تکیه دارد، فرق گذاشت. حکیمی طرفدار دین ناب بدون تفسیر بود، و این برداشت خود را گونهای تفسیر و برداشت نمیدانست.
محمدرضا حکیمی، با چهرههای حکومتی آشنایی داشت، اما از قدرت فاصله گرفت بیآنکه موضع انتقادی صریحی داشته باشد.
در عین حال به طور مستقیم و غیر مستقیم از مراحم حکومت دینی برخوردار بود. او از محافظهکاری سنتی، آن هم در شکلی نخبهگرا، دفاع میکرد. حکیمی در امور اجتماعی تأکید بر عدالت داشت و از این رو مورد توجه و استناد کسانی است که ضمن هواداری از حکومت خود را «عدالتخواه» میخوانند.
محمدرضا حکیمی روز گذشته بر اثر ابتلا به کرونا و خانواده او در بیانیهای اعلام کردند:
“انا لله و انا الیه راجعون
یا ایتها النفس المطمئنه! ارجعی الی ربک راضیه مرضیه، فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی.
مرزبان توحید و فیلسوف عدالت، حامی محرومان و مستضعفان، استاد علامه محمّدرضا حکیمی، به ملکوت اعلی پیوست. فرزانهای که علوی زیست و پس از عمری پُربرکت و تألیف بیش از یکصد کتاب و مقاله در مرزبانی از ارزشهای توحیدی و انسانی به لقاءالله شتافت.
این ضایعه جانگداز را به حضور نورانی حضرت ولی عصر (عج) و دلسوختگان عدالت و انسانیت در سراسر گیتی تسلیت میگوییم. روح بلندش با سیّد آزادگان جهان، حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام محشور باد.”
همچنین در صفحهای که به نام محمدرضا حکیمی است نوشته شده:
“انا لله و انا الیه راجعون
روحِ بلند علامه محمدرضا حکیمی به ملکوت اعلی پیوست. او که میخواست افق باشد، تا سیرابکننده کویر تشنه نگاهها گردد، و افسونگر امید ناامیدان شود.”