میثم بازیاری
چهل سال است که مردم ایران چونان پرنده در قفسی بزرگ محبوسند و صاحبان این قفس از این پرندگان نگون بخت ، فقط در جهت اجرای شوهای تبلیغاتی و جلب توجه جهانی استفاده می کنند.
این پرنده ها 40 سال است که برای اندک آب و دانه ای دستاویزی هستند تا در سیرک تبلیغاتی صاحبان قفس ، آراسته و چه چه زنان افکار عمومی جهان را به خود جلب کنند.
و صاحبان قفس از سرحال بودن پرندگان و روبراه بودن اوضاع این پرندگان نگون بخت افسانه هایی بزرگ بسازند.
و جیب هایشان پر شود از سکه های تماشاچیانی که به نظاره این پرندگان نشسته اند.
اما رفتار صاحبان قفس در نادیده گرفتن حقوق این پرندگان و دریغ کردن آزادی و آب و دانه از پرندگان نگون بخت باعث شده تا پرندگان دیگر نخواهند اسیر دام و دانه و صیاد باقی بمانند.
آنان عزم خود را جزم کرده اند تا از این قفس مخوف به آسمانی آزاد بال بگشایند.
پرنده ها این قفس را خواهند شکست حتی اگر آماج گلوله شوند و فوج فوج جسدهای بیجانشان در راه آزادی بر خاک بیفتد.
پرنده ها خوب می دانند که اگر از قفس فرار نکنند به زودی در کنج قفس جان خواهند داد.
آنان میل پریدن و رهایی دارند و دیگر نمی شود آنان را در قفس نگه داشت.
نگام ، ناگفته های ایران ما