✍️فاطمه اردکانی
آقای رئیسی در پی دیدار اخیر رهبری با دانشجویان گفته است که دانشگاه «اتاق فکر دولت» اوست و از اساتید دانشگاه و دانشجویان خواست که برای حل مشکلات «راهکار ارایه دهند».
البته او به این پرسش کلیدی پاسخ نداد که اگر دانشجو یا استادی از حلقه خودیها نباشد در کجای این درخواست قرار میگیرد و دچار چه عقوبتی ترسناکی خواهد شد اگر انتقاد کند یا پیشنهادی دهد که به مذاق حاکمیت خوش نیاید؟
اتفاقا آقای خامنهای در همان دیدار با «صدها نفر از دانشجویان و اعضای تشکلهای دانشجویی» پس از شنیدن انتقاداتِ «خودیها» به آنها هشدار داده بود «روز قیامت، روز حسرت است؛ بهگونهای زندگی کنیم که در آن روز سخت، از انجام دادن یا انجام ندادن یک کار، و گفتن یا نگفتن حرفی، حسرت نخوریم چرا که جبرانش ممکن نیست».
رهبر جمهوری اسلامی اگر نگران «روز حسرت» است چه نظری دارد درباره آن دو جوان ایرانی که از قضا از نخبگان بهترین دانشگاه مملکت هم هستند، و بیش از دو سال است که در بازداشت غیرقانونیاند؟ یا چه نظری دارد درباره دانشگاه و کشوری که با سیاستهای او افسرده و ناکارآمد شده است؟ اصلا اینجا چه کسی باید مخاطب هشدار «روز حسرت” باشد؟ رهبری با اختیارات مطلقه؟ یا دانشجویانی که نه قدرت و ثروت دارند نه اسلحه و سازمان سرکوب؟
اگر روز حسرتی باشد که هست، آنچه بر ایران و دانشگاهش میگذرد، از مهاجرت نخبگان تا تحقیر دانشجو با استقرار گشت ارشاد در مقابل خوابگاهش، همه و همه، مایه حسرت رهبر و رئیس دولت استصوابیاش و سازمان مطیعانش در آن روز خواهد بود و راه فراری هم نیست، نه برای او و نه برای اعوان و انصار این دستگاه عریض و طویل ظلم و فساد.