راه سبز امید
پارسال در چنین روزهایی رای به حسن روحانی دادیم.
اگر به گذشته بر می گشتیم و باز هم انتخاب بین روحانی و رئیسی بود رای من دوباره روحانی بود.
به روحانی انتقاد زیاد دارم ولی او را هزار بار بر رئیسی ترجیح می دهم.
در عالم واقع همه چیز نسبی است الا ذات احدیت.
خوب و بد و خوب و خوبت ر و بد و بدتر همه مفاهیمی نسبی هستند.
وقتی ما بین دو چیز انتخاب می کنیم سعی می کنیم که آن چیزی را که برای ما خوب تر و بهتر و مفیدتر و سودمندتر و مناسب تر است انتخاب کنیم پس همان چیز با توجه به شرایط موجود برای ما خوبترین و بهترین است.
در مقایسه بین روحانی و رییسی حتما روحانی خوب است و در مقایسه بین روحانی و خاتمی حتما خاتمی خوبتر است.
ما باید در هر صورت انتخاب کنیم.
انتخاب کردن بهتر از نکردن است چون در هر انتخاباتی ضرورتا یکی برنده می شود.
پس چرا ما از حق انتخاب خود برای بهبود شرایط زندگی خویش استفاده نکنیم و این حق را به دیگران واگذار کنیم.
آن ها که می گویند در انتخابات شرکت نکنیم منظورشان این است که نظام سرنگون شود و ترامپ برای آن ها انتخاب کند.
و این یک توهم احمقانه است.
نه نظام با انتخاب نکردن ما سرنگون می شود و نه خارجی ها می توانند برای ما و به جای ما کسی را انتخاب کنند.
ولی اگر ما انتخاب کنیم بعدا مطالبه گر خواهیم شد و از رئیس جمهور یا نماینده منتخب خود حق پیگیری مطالباتمان را داریم.
اگر ما در سال ۸۸ به میر حسین رای نداده بودیم چگونه می توانستیم به خیابان برویم و بگوییم رای من کو؟
رای منو پس بده.
به همین خاطر نظام به این نتیجه رسیده که انتخابات چیز بد و دردسر ساز و چالش برانگیزی است و با ولایت مطلقه سازگاری ندارد.
لذا می خواهند با تبدیل نظام ریاست جمهوری به پارلمانی فاتحه جمهوریت را بخوانند.
و حکومت ناب اسلامی اما در حقیقت دیکتاتوری درست کنند که مردم در آن هیچ کاره و رهبر همه کاره باشد.
تا خودشان هر کس را که می خواهند و به نظرشان نزدیکتر است بعنوان نخست وزیر به مجلس معرفی کنند.
و مجلسی هم که تفاله شورای نگهبان است لاجرم بر حکم حکومتی مهر تایید می زند.
لذا آن ها که می گویند رای ندهید نظرشان به این تفکر استبدادی و به ولایت مطلقه نزدیکتر است.
نگام ، ناگفته های ایران ما