✍️حسین ثنایی نژاد
این چه رسم ناجوانمردانه ای است در سرای جوانمردی ایران زمین که بزرگان آن تا زنده اند مطرودند و ممنوع القلم و ممنوع التصور و تا رخت از این دیار فانی بر می کشند و آسمانی می شوند، عزیز می شوند و پیام ها برایشان صادر می شود و تجلیل ها از ایشان به عمل می آید و صدایشان و سیمایشان برای صدا و سیما محبوب می شود و همان ها که نامی از ایشان نمیگذاشتند برد، نامش می برند به عزت و تکریمش می کنند به کرامت!
شرمتان نمی آید که بازرگان را تا زنده بود لیبرال خود فروخته می خواندید و چون مرد نیک مردی خادم کشور! و آیت الله صانعی را و دیگرانی دیگر را و اینک استاد بزرگ بی نظیر آواز، شجریان را؟!
شما را جه می شود که حتی در همین ماه رمضان گذشته وقتی نفس استاد به شماره افتاده بود و نیک می دانستید که او دیگر هرگز نخواهد توانست بخواند ولی همچنان لجوجانه از پخش آواز بهشتی ربنای او سر باز زدید و اینک که او چشم فرو بسته است، از همه پیش افتاده اید که صدایش را پخش کنید و تصویرش را و تمجیدش را!
ای وای بر شما که “مرده پرست و خصم جانید”!