✍️ حسین ثنایی نژاد
“گاندو” یک سریال داستانی است و هیچکس ادعای مستند بودن آن را ندارد. بنابراین نمیتوان به مشابهت هایی که با شخصیت های واقعی در آن وحود دارند، خرده گرفت. اما چرا عموما کسانی که با اصولگرایان میانه ای ندارند و نیز مجموعه دولت از پخش این سریال ناراضی هستند؟ آنقدر که سخنگوی وزارت خارجه رسما نسبت به آن موضعگیری کرده است.
در هالیوود میتوانید فیلم ها و سریال های زیادی پیدا کنید که شخصیت های سیاسی را تا عالیترین مقام در نقش آدمهای خائن، توطئه گر، مافیایی و حتی جاسوس نشان می دهند. اما کمتر دیده شده است که چنین واکنش های شدید رسمی را در میان سیاستمداران و دولتمردان آمریکا برانگیزد.
شاید عکس العمل متفاوت ایرانی ها را در برابر گاندو بتوان به دلایل زیر مرتبط دانست:
- این سریال با بودجه دولتی تهیه شده و از رسانه دولتی پخش می شود. بنابراین انتظار می رود که بودجه دولت در جهت تخریب و تضعیف وجهه دولت هزینه نشود.
- صدا و سیما انحصاری است و امکان اینکه موسسات خصوصی و یا احزاب و جریان های مخالف حاکمیت، بتوانند سریال های مشابهی را علیه جناح مورد علاقه صدا و سیما تهیه و پخش کنند وجود ندارد.
- صدا و سیما تا کنون به گونه ای عمل کرده است که مردم آن را متعلق به بخش غیر انتخابی حاکمیت می دانند. بنابراین وقتی سریالی با مضمون سیاسی جهت دار از آن پخش می شود، مردم آن را یک داستان تخیلی تلقی نمی کنند، بلکه آن را بخشی از پروژه ای می دانند که در پی مهندسی افکار عمومی در راستای سیاست های جناح حاکم بر صدا و سیماست. با همه اینها صدا و سیما در تهیه برنامه های مهندسی افکار عمومی اش، از جمله ساختن چنین مجموعه هایی، به اندازه کافی و آنقدر که باید ظریف و دقیق عمل نکرده است. در نتیجه عموم مردم به راحتی دست تهیه کنندگان را می خوانند و می فهمند که نباید ذهنشان را به دست القائات این برنامه ها بسپارند. به قول مولوی:
از قضا سرکنگبین صفرا فزود
روغن بادام خشکی می نمود
به هر حال اینکه کشور ما رسانه های عمومی مستقل از حاکمیت داشته باشد و آزادی کافی باشد برای اینکه همه سلیقه ها بتوانند برنامه های تلویزیونی مورد علاقه خودشان را تهیه و پخش کنند، چیزی شبیه آرزوست.