پایگاه خبری / تحلیلی نگام – ✍️فرشید قربانپور
چیزی هست به اسم «امید نیابتی» که مخصوص ما ایرانیهاست. البته شاید بقیه ملتها هم داشته باشند از این امیدها؛ اما امیدهای دیگری هم دارند. ما فقط همین را داریم.
شما امید دارید که سیاهچالهی کرونا در این مملکت با تدبیر و مدیریت این مفتخورهای فاسد حل میشود؟ من ندارم.
شما امید دارید که آن جانور سلبریتی که خودش انواع گلفپارتی و تولدپارتی و چیزخرپارتی میرود اما به آنها که با ماشین شخصی میروند ویلای شخصیشان فحش میدهد، روزی آدم شود؟ من ندارم.
شما امید دارید یک میلیون مسکن (حتی میلیونش را بردار) ساخته شود؟ من ندارم.
شما امید دارید کمپین اعتراض به طرح صیانت کار کند؟ من ندارم.
دوستانم! برای ما در این مرزها که نامش ایران است، در این دنیا که هر دولتی که هست ضد ماست و هر قدرتی که هست روبروی ماست، هیچ امیدی نمانده جز پنجشیر.
امیدی که شاید بیراه است و شاید نافرجام بماند و ناامید شود. اما کار میکند. روحی از انسانبودگی را در ما زنده میکند.
چیزی در دل ما به شکل نجوایی خسته رو به پنجشیر میگوید: ما باختهایم اما تو پیروز شو. ما مردهایم اما تو زنده باش. تو به نیابت از ما بهپا خیز، بخروش، تو به نیابت از ما آزاد و آزاده باش. تو به نیابت از ما مقاومت کن. آخرین سرزمین انسانها باش و آخرین چراغی که روشن مانده.
ما به این آخرین امید نیاز داریم…