✍️ مجتبی نجفی
تجربه آبان به آنها نشان داد که دیر بجنبند خیابانها غافلگیرشان میکند. فعالان مدنی را بازداشت، اینترنت را مختل و خیابانها را پر از نیروی امنیتی و مزدبگیران اهل سرکوب میکنند. به ظاهر میخواهند قدرت خود را نشان دهند اما ویژگی دیکتاتوری این است به طرز تناقضآمیزی همزمان که در صدد نشان دادن قدرت خود است ترس خود را نمایش همگانی میکند.
چند روز پیش ویدیویی منتشر شد از تیراندازی هوایی به بهانه مانور. این تیراندازی به ظاهر برای ترساندن مردم است؛ اما همزمان برای خالی کردن ترس خود است. حاکمیت به شدت از مردم میترسد چون حکومتی بدون مردم است و حکومت بدون مردم همیشه در ترس و اضطراب است.
تحلیلهای نهادهای تصمیمگیر مبنی بر اینکه ایران، کره شمالی میشود همه شکستخورده و مردم ایران در این چند دهه نشان دادهاند ایران را با سکوت قبرستانی نسبتی نیست. برای همین قوه قضاییه بهخصوص از سال ۸۸ چندین سطح احکام را بالا برد اما هنوز خیابانهای ایران پر از شهروند معترض است که هر یک به بهانهای، یکی برای آزادی، یکی برای نان، یکی برای کار، به خیابان میآیند اما همه پیام واضحی را منتقل میکنند: «تحقیر بس است».
به عبارتی جامعه ایران در این چند دهه به استبداد دینی این پیام را رساندهاند که ایران کره شمالی نمیشود. خواب سکوت قبرستانی تعبیر ندارد. حاکمیت هم این پیام را رسانده در برابر بحرانهای چند بُعدی هیچ راه حلی جز سرکوب ندارد.