راه سبز امید
آن وقت که بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی گفت که اگر هر مسلمانی یک سطل آب با خود بردارد و به سمت اسراییل بریزد سیل آن را خواهد برد
زمانی بود که آب در ایران و خاورمیانه و در جهان فراوان و بی ارزش بود.
به قول سعدی حکیم: تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی.
اما حالا بر اثر کاهش نزولات آسمانی و افزایش جمعیت قدر آب دانسته شده
و جنگ آب بین مسلمانان در گرفته
به طوری که هر مسلمان و ایرانی در آینده برای زنده ماندن مجبور خواهد شد هم کیش و هم وطن خود را بکشد
تا به یک سطل آب دست پیدا کند.
و هیچ عقل سلیمی حاضر نخواهد شد تا آن را به سمت اسراییل بریزد.
و اگر بر فرض محال بریزد اسرائیلی ها که از قدیم قدر آب کمیاب را به خوبی می دانند
از این کار استقبال خواهند کرد
و با کانال کشی این آب مجانی را جمع خواهند کرد
و از آن استفاده خواهند برد.
با این وضعیت گرمایش زمین و موج گرما
که همه جا را در بر گرفته
هیچ بعید نیست به زودی کار به جایی برسد
که هر ایرانی و مسلمانی سطل خالی به دست راهی اسرائیل شود
به امید دریافت یک سطل آب
از آن هائی که روش اقتصادی شیرین سازی آب دریا
و تصفیه فاضلاب
و بهره برداری بهینه و مدیریت علمی آب را
به خوبی آموخته اند.
همان قوم بنی اسرائیلی که خود روزی از فرط خشکسالی و گرسنگی
انبان خالی به دست از کنعان راهی مصر شدند
به امید دریافت چند بار گندم
و مجبور به ترک سرزمین آبا و اجدادی خود شدند.
آن ها از همان موقع فن مدیریت آب را آموختند
و این علم را به صورت انحصاری در نزد خود نگاه داشتند.
چون می دانستند که جهان با روند کنونی توسعه جمعیت به زودی مواجه با قحطی آب خواهد شد
و آب راه سلطه بر سرزمین هاست.
به همین خاطر آن ها از دیرباز تمدن آرمانی خود را در میان دو رو بنا کردند:
از نیل تا فرات.
نگام ؛ ناگفته های ایران ما